Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2012

Δροσουλίτες

Δροσουλίτες
Της Άγγυ Βλαβιανού

                                                                                    «Είναι τόσο μυστήριος τόπος η
                                                                                       χώρα των δακρύων»
                                                                                    ANTOINE DE SAINT - EXUPERY

    Στην άκρη της άνοιξης το πέλαγος ήταν γαλήνιο, όποιος είχε χάσει το δρόμο του μπορούσε να περπατήσει πάνω στα νερά. Μέσα μου ωστόσο η θύελλα δεν είχε αφήσει τίποτα όρθιο. Δώδεκα ώρες το ταξίδι ως την Κρήτη.

    Ονειρεύτηκα πως ήμουν μέσα σε ένα μικρό, σκοτεινό δωμάτιο, σκαρφαλωμένη όλο απελπισία στο καγκελόφραχτο παράθυρό του, απ’ όπου τρύπωνε μια θαμπή φωτεινή κλωστή, μέχρι που αποκαμωμένη πια σωριάστηκα στα πόδια του τοίχου.
Και τότε, είδα αναπάντεχα, απέναντι από το παραθυράκι, πίσω από την πλάτη μου, ότι η φυλακή μου είχε μια πόρτα, ορθάνοιχτη. Τόσο προσηλωμένη ήμουν μην και χάσω εκείνο το λιγοστό φως, ώστε δεν μου είχε περάσει από το νου να γυρίσω το βλέμμα μου αλλού. Τώρα, έμενε να βγω από την πόρτα. Αν πραγματικά ήθελα να είμαι ελεύθερη.

    Ξύπνησα και περιπλανήθηκα σαν υπνοβάτης όλη μέρα. Νύχτωνε όταν έφτασα μπροστά στη θάλασσα. Το Λιβυκό Πέλαγος ανοιγόταν ως την Αφρική κι ως τον ουρανό. Κάθισα στην αμμουδιά κοιτάζοντας τα κύματα να έρχονται και να φεύγουν αδιάκοπα, να απομακρύνονται πάντα κι όλο να επιστρέφουν φεύγοντας ξανά.

    Ο έρωτάς μου για τη θάλασσα κρατάει από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και νιώθω πως είναι αμοιβαίο αίσθημα. Μόνο με την ανάσα της με καθαρίζει ελαφρώνοντάς με από κάθε περιττό, υπενθυμίζοντάς μου πως είμαι μοναδική και περαστική μαζί, πως υπάρχει πέρα από αυτό που ξέρω ή που νομίζω ότι ξέρω, ένα σύμπαν ασύλληπτο, απαράλλαχτο και διαφορετικό κάθε στιγμή. Με τα άστρα να λαμπυρίζουν ολούθε βούτηξα στα νερά και στον ουρανό κι έπειτα αποκοιμήθηκα σαν παιδί στην άμμο. Άνοιξα τα μάτια μου την αυγή δακρυσμένη από μια παράξενη ευφορία.

    Στην αχλή, φιγούρες ντυμένες με τη δροσιά της θάλασσας και του ουρανού προχωρούσαν δίχως βιασύνη. Οι Δροσουλίτες, πολεμιστές που αρνούνται να ηττηθούν, ούτε καν από το θάνατο, ελεύθεροι ακόμη κι από αυτόν. Ίσως ελευθερία να είναι μια ακόμη λέξη για όταν κάποιος έχει χάσει τα πάντα, ακόμη και το φόβο του. Για όταν αποφασίζει να δώσει ο ίδιος νόημα στη ζωή του αντί να αναρωτιέται ολοένα τι νόημα έχει η ζωή. Για όταν πάψει να κρίνει τα αισθήματά του. Για όταν πάψει να ακολουθεί τους κανόνες.

    Κάθε κανόνας είναι μονάχα μια σύμβαση, ένα τμήμα ενός παιχνιδιού που είτε δέχεσαι να το παίξεις είτε όχι, τίποτα περισσότερο. Υπάρχουν άραγε οι Δροσουλίτες; Ποιος ξέρει; Είμαστε υποχρεωμένοι να παίρνουμε συνέχεια αποφάσεις έχοντας ανεπαρκή δεδομένα, είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι. Μπορεί να μη φτάναμε ποτέ στο φεγγάρι χωρίς κανόνες, αλλά ίσως η ελευθερία να είναι ο μοναδικός τρόπος για να ζήσουμε πάνω στη γη.

«Το ουσιώδες είναι αόρατο στο ανθρώπινο μάτι», είπε η αλεπού στο Μικρό Πρίγκιπα, εκτός όταν η θάλασσα και ο ουρανός ενώνονται στα δάκρυα των ανθρώπων.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΑΒΑΤΟΝ, τεύχος 119 – Σεπτ.-Οκτ. 2012

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου